rewalidacja, abc rewalidacji, zajęcia rewalidacyjne, pomoc psychologiczno- pedagogiczna w szkole, uczniowie ze SPE, uczeń z orzeczeniem, orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego

Zajęcia rewalidacyjne określane w szkole jako rewalidacja organizuje się dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego.

Są one jedną z wielu form pomocy, którą organizuje się dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych.

Jakie główne założenia przyświecają prowadzonej w szkołach rewalidacji?

Celem rewalidacji indywidualnej z uczniem jest przygotowanie ucznia do edukacji na przedmiotach przewidzianych realizacją standardowego programu nauczania.

Uczniowie, którzy posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego charakteryzują się specyficznymi deficytami parcjalnymi w zakresie wielu funkcji poznawczych.

Rewalidacja ma im pomóc te deficyty wyrównać.

Nauczyciele podejmują zatem w ramach prowadzonej rewalidacji interwencyjne zabiegi psychokorekcyjne, które wpływają na odchylenia rozwojowe dzieci posiadających deficyty w wielu zakresach.

Nauczyciele powinni zatem posiadać  umiejętności ułatwiające im dokonywanie właściwego dobory treści, form, metod, środków do indywidualnej pracy z dzieckiem posiadającym orzeczenie, które wskazuje symptomy trudności w nauce.

Terminologia.

Rewalidacja posiada wiele określeń. Ustalenia terminologiczne zawierają się w takich pojęciach jak: zajęcia korekcyjno – wyrównawcze, praca wyrównawczo- dydaktyczna, reedukacja, rewalidacja indywidualna.

Na początku terapii warto sformułować cele zajęć na podstawie diagnozy w zakresie celów ogólnych i szczegółowych pracy z dzieckiem. Podczas zajęć realizowane będą różne formy organizacyjne, a prowadzący zajęcia stosować będą różne metody pracy z dzieckiem.

Diagnoza.

Jednym z podstawowych elementów pracy korekcyjnej jest diagnoza. Ma ona służyć organizacji zajęć rewalidacji indywidualnej dla ucznia. W literaturze przedmiotu pojawiają się dwa określenia: Diagnoza rozwinięta lecz stateczna, a diagnoza dynamiczna.

Warto również sięgnąć do literatury w zakresie hipotezy dotyczących etiologii zaburzeń rozwojowych. Przy pomocy metod stosowanych w badaniu  indywidualnym dzieci podejrzanych o zaburzenia w rozwoju psychoruchowym budujemy obraz funkcjonowania dziecka w punkcie, kiedy rozpoczynamy zajęcia rewalidacyjne.

Bardzo ważnym źródłem wiedzy będzie wywiad z rodzicem.

Praca rewalidacyjna z uczniem.

Praca rewalidacyjna z uczniem opiera się na sporządzonej diagnozie oraz psychologicznych podstawach prowadzenia zajęć rewalidacji indywidualnej z dziećmi.

Określenie zasad i metod pracy indywidualnej z dzieckiem sprzyja osiąganiu małych sukcesów.

Zajęcia rewalidacyjne prowadzone są w ciągłej interakcji dorosły- dziecko. Naprzemienne formułowanie zadań i ich rozwiązywanie, są jednym z kluczowych elementów, które są specyficzne dla rewalidacji.

Istnieje również potrzeba ciągłego diagnozowania dziecka i dostosowania ćwiczeń do możliwości wyznaczonych strefą najbliższego rozwoju.

Jakie elementy należy uwzględnić w programie?

  • lateralizacja,
  • orientacja przestrzenna,
  • odróżnianie strony prawej i lewej,
  • poznawanie schematu własnego ciała,
  • sprawność manualna,
  • koordynacja wzrokowo- słuchowa,
  • percepcja wzrokowa ze szczególnym uwzględnieniem analizy i syntezy wzrokowej,
  • percepcja słuchowa ze szczególnym uwzględnieniem słuchu fonetycznego( fonemowego),
  • rozwój mowy i myślenia,
  • opanowanie umiejętności czytania i pisania,
  • operacyjne rozumowanie u dzieci oraz wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania,
  • rozwój myślenia matematycznego z uwzględnieniem sposobów prowadzenia zajęć indywidualnych z dziećmi, które mają specyficzne trudności w uczeniu się matematyki.
  • Zaburzenia życia emocjonalnego i osobowości dzieci. 

Wieloaspektowy charakter zajęć rewalidacyjnych nakłada obowiązki w ich organizacji w ciągu roku szkolnego, ale również w ciągu etapu edukacyjnego. Praca rewalidacyjna z uczniem rozkłada się na lata. 

Warto również zwrócić uwagę na Metodę Dobrego Startu w pracy z dziećmi w wieku od 5 do 10 roku życia w opracowaniu M. Bogdanowicz.