Zajęcia rewalidacyjne określane w szkole jako rewalidacja organizuje się dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego.
Są one jedną z wielu form pomocy, którą organizuje się dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych.
Jakie główne założenia przyświecają prowadzonej w szkołach rewalidacji?
Celem rewalidacji indywidualnej z uczniem jest przygotowanie ucznia do edukacji na przedmiotach przewidzianych realizacją standardowego programu nauczania.
Uczniowie, którzy posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego charakteryzują się specyficznymi deficytami parcjalnymi w zakresie wielu funkcji poznawczych.
Rewalidacja ma im pomóc te deficyty wyrównać.
Nauczyciele podejmują zatem w ramach prowadzonej rewalidacji interwencyjne zabiegi psychokorekcyjne, które wpływają na odchylenia rozwojowe dzieci posiadających deficyty w wielu zakresach.
Nauczyciele powinni zatem posiadać umiejętności ułatwiające im dokonywanie właściwego dobory treści, form, metod, środków do indywidualnej pracy z dzieckiem posiadającym orzeczenie, które wskazuje symptomy trudności w nauce.
Terminologia.
Rewalidacja posiada wiele określeń. Ustalenia terminologiczne zawierają się w takich pojęciach jak: zajęcia korekcyjno – wyrównawcze, praca wyrównawczo- dydaktyczna, reedukacja, rewalidacja indywidualna.
Na początku terapii warto sformułować cele zajęć na podstawie diagnozy w zakresie celów ogólnych i szczegółowych pracy z dzieckiem. Podczas zajęć realizowane będą różne formy organizacyjne, a prowadzący zajęcia stosować będą różne metody pracy z dzieckiem.
Diagnoza.
Jednym z podstawowych elementów pracy korekcyjnej jest diagnoza. Ma ona służyć organizacji zajęć rewalidacji indywidualnej dla ucznia. W literaturze przedmiotu pojawiają się dwa określenia: Diagnoza rozwinięta lecz stateczna, a diagnoza dynamiczna.
Warto również sięgnąć do literatury w zakresie hipotezy dotyczących etiologii zaburzeń rozwojowych. Przy pomocy metod stosowanych w badaniu indywidualnym dzieci podejrzanych o zaburzenia w rozwoju psychoruchowym budujemy obraz funkcjonowania dziecka w punkcie, kiedy rozpoczynamy zajęcia rewalidacyjne.
Bardzo ważnym źródłem wiedzy będzie wywiad z rodzicem.
Praca rewalidacyjna z uczniem.
Praca rewalidacyjna z uczniem opiera się na sporządzonej diagnozie oraz psychologicznych podstawach prowadzenia zajęć rewalidacji indywidualnej z dziećmi.
Określenie zasad i metod pracy indywidualnej z dzieckiem sprzyja osiąganiu małych sukcesów.
Zajęcia rewalidacyjne prowadzone są w ciągłej interakcji dorosły- dziecko. Naprzemienne formułowanie zadań i ich rozwiązywanie, są jednym z kluczowych elementów, które są specyficzne dla rewalidacji.
Istnieje również potrzeba ciągłego diagnozowania dziecka i dostosowania ćwiczeń do możliwości wyznaczonych strefą najbliższego rozwoju.
Jakie elementy należy uwzględnić w programie?
- lateralizacja,
- orientacja przestrzenna,
- odróżnianie strony prawej i lewej,
- poznawanie schematu własnego ciała,
- sprawność manualna,
- koordynacja wzrokowo- słuchowa,
- percepcja wzrokowa ze szczególnym uwzględnieniem analizy i syntezy wzrokowej,
- percepcja słuchowa ze szczególnym uwzględnieniem słuchu fonetycznego( fonemowego),
- rozwój mowy i myślenia,
- opanowanie umiejętności czytania i pisania,
- operacyjne rozumowanie u dzieci oraz wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania,
- rozwój myślenia matematycznego z uwzględnieniem sposobów prowadzenia zajęć indywidualnych z dziećmi, które mają specyficzne trudności w uczeniu się matematyki.
- Zaburzenia życia emocjonalnego i osobowości dzieci.
Wieloaspektowy charakter zajęć rewalidacyjnych nakłada obowiązki w ich organizacji w ciągu roku szkolnego, ale również w ciągu etapu edukacyjnego. Praca rewalidacyjna z uczniem rozkłada się na lata.
Warto również zwrócić uwagę na Metodę Dobrego Startu w pracy z dziećmi w wieku od 5 do 10 roku życia w opracowaniu M. Bogdanowicz.