Dopasowanie do grupy społecznej jest jednym z podstawowych procesów w naszym życiu.
W ciągu naszego życia nieustannie dostosowujemy się do ludzi, z którymi współżyjemy, pracujemy i uczymy się.
Człowiek potrzebuje akceptacji i zrozumienia, aby osiągnąć bezpieczeństwo emocjonalne- jedną z podstawowych potrzeb.
W jaki sposób dopasowanie wpływa na rozwój człowieka?
Dziecko rodzi się ze wszystkim, czego potrzebuje, żeby odnieść sukces.
Już w życiu płodowym człowiek nabywa określone doświadczenia.
Preferencje żywieniowe, bezpieczeństwo, więzi kształtują się w łonie matki.
Z jednej strony poszukiwanie nowego, a z drugiej strony relacje z drugim człowiek budują wewnętrzną potrzebę uczenia się.
Nadwyżki połączeń neuronalnych, z którymi przychodzimy na świat, czekają na pobudzenie w wyniku doświadczania świata.
Dzieci odwzorowują wszystkie nabyte doświadczenia w postaci utrwalonych połączeń synaptycznych w mózgu.
Na te doświadczenia w ogromnym stopniu wpływają inni ludzie wraz ze swoimi poglądami, wartościami, sposobami działania, czy zachowaniem.
Radość, szczęście, ale również strach, ból są w dużej mierze kształtowane w dzieciach pod wpływem obecności dorosłych.
Najpierw przejmujemy wzorce zachowań od rodziców, by następnie w okresie dojrzewania przejmować je od rówieśników.
Silna potrzeba przynależności i akceptacji, a także chęć odkrywania własnej tożsamości sprawiają, że nastolatkowe oddalają się od swoich rodziców.
Proces dopasowania jest naturalny i potrzebny człowiekowi do życia.
Proces socjalizacji jest nieunikniony.
Wiążą się z nim wewnętrzne konflikty człowieka.
Żaden człowiek nie wybiera rodziny, w której dorasta.
W okresie dorastania wypieramy wszystkie doświadczenia, które posiadamy, by kształtować swój własny obraz świata.
Dziecko uczy się przede wszystkim, co jest niezbędne do bezkonfliktowego współżycia z innymi członkami rodziny, społeczeństwa- uczy się konformizmu.
Dziecko uczy się również przez obserwacje.
Teoria neuronów lustrzanych stawia podwaliny dla trendu przeciwstawnego tresurze- tzw. edukacja poprzez rezonans i imitację.
Obserwacja innych jest edukacją skuteczną. Dzieci uczą się od swoich rodziców strategii regulowania własnych stanów emocjonalnych.
Dopasowanie jest konieczne, ale stwarza również pułapkę dla rozwoju dziecka.
Przejmujemy od rodziców m.in. wartości, umiejętności, strategie radzenia sobie z problemami, sposób komunikowania się, czy tradycję.
Ale czy dopasowanie prowadzi do rozwoju?
Proces ten prowadzi do ulepszania, ale nie tworzy nic nowego.
Literatura: G. Hunter ” Kim jesteśmy- a kim moglibyśmy być”.