Uczenie się i emocje są ze sobą ścisłe powiązane.

Dzięki miliardom połączeń neuronalnych w naszym umyśle oraz biochemicznej stronie uwalnianych neurotransmiterów możemy się efektywnie uczyć.

Tylko emocjonalne uczenie się jest skuteczne.

Jakie części umysłu ludzkiego odpowiedzialne są za emocje i uczenie się? Spróbujmy to określić.

 

Sensoryczne uczenie się to doświadczenie i doznania zmysłowe.

Koncentracja i myślenie są wynikiem doznań zmysłowych. Bogate środowiska uczenia się wpływają na podwyższoną inteligencję dziecka.

Bogate otoczenie sensoryczne, a więc zapewnienie jak największej ilości wrażeń zmysłowych, możliwość swobodnego badania otoczenia poznawania go wieloma zmysłami, pytania dziecka, to podstawowe czynniki środowiskowe decydujący o uczeniu się dziecka.

Uczenie się najpierw zachodzi po przez zmysły i doznania tworzą się sieci nerwowe, które tworzą system informacji. Z każdym nowym doświadczeniem ten system jest uaktualniany coraz bogatszy bardziej wyrafinowany.

Pierwsze wzorce sensoryczne tworzą podstawowy kontekst uczenia się.

Emocje i ruch stwarzają ku temu niezastąpione drogi odbioru sensorycznego informacji ze środowiska.

JAKA JEST ZATEM ROLA EMOCJI?

Już Antonio R. Damasio w swoich badaniach wykazał, że emocje są nierozerwalną częścią procesu myślenia.

Logika zależna jest od sprawnie działającego układu limbicznego, odpowiedzialnego właśnie za emocje.

W społeczeństwie panuje błędne przekonanie oddzielania myśli i uczuć. Podziały takie nie istnieją.

Dzięki sieciom połączeń neuronalnych człowiek jest idealnym zespoleniem ciała, myśli i emocji.

Sztuczna inteligencja, nad którą trwają badania, pod tym względem nigdy nie będzie idealna i nie dorówna człowiekowi, ponieważ brak jej uczuć.

CUD- ciało umysł dusza.

Damasio w swoich eksperymentach udowodnił, że jeśli odłączymy emocje od myśli i od ciała, to nie zajdzie proces uczenia się.

Okazało się, że pacjenci z uszkodzeniami mózgu, a dokładniej płatów czołowych, odpowiedzialnych za racjonalne myślenie, nie byli w stanie podejmować sensownych decyzji.

Człowiek posiada zdolność do emocjonalnego zapamiętywania doświadczeń.

Proces uczenia się kojarzony z przyjemnymi emocjami jest efektywny.

Jak rozwijają się emocje? Jakie warunki są niezbędne dla właściwego rozwoju emocjonalnego dziecka?

Większość procesów przetwarzania emocjonalnego dokonuje się w układzie limbicznym.

Układ ten połączony jest z korą nową, co umożliwia emocjonalne i poznawcze przetwarzanie.

Znak emocji decyduje również o uwolnieniu neurotransmiterów, które wzmacniają lub osłabiają układ odpornościowy człowieka.

W skład układu limbicznego wchodzą: wzgórze, podwzgórze, zwoje podstawy, ciało migdałowate i hipokamp.

Wzgórze pełni funkcję przekaźnika dla wszystkich wrażeń zmysłowych oprócz węchu. Interpretuje doznania bólu temperatury, czy nacisku.

Podwzgórze kontroluje m.in uczucie głodu i sytości, pragnienia, sen.

Wściekłość, agresja ból i przyjemność to również emocje, które mają swoje zaangażowanie w podwzgórzu.

Ciało migdałowate bierze udział w przetwarzaniu sensorycznym informacji oraz odpowiedzialne jest za reakcje emocjonalne człowieka, wyraz twarzy, czy mowę. Tworzy ono pamięć zdarzeń związanych ze strachem i niepokojem.

Hipokamp bierze udział w procesach zapamiętywania krótkotrwałego.

Przy aktywacji zwojów nerwowych w hipokampie pamięć krótkotrwała przekształca się w długotrwałą.

Do uczenia się i zapamiętywania niezbędny jest wkład sensoryczny, emocje i ruch. Wszystkie nasze doświadczenia świata przechodzą przez układ limbiczny, który decyduje o ich wartości i znaczeniu.

Emocje służą do interpretacji doświadczenia pomagają określić i postrzegać świat i określić nasze w nim miejsce.

Neurotransmitery takie jak acetylocholina, interferon, czy interleukina decydują o pozytywnym zakwalifikowaniu doświadczenia, trwałym jego zapamiętaniu i efektywnym myśleniu.

Tak postrzegać powinniśmy edukację jako przygodę, nieodkrytą i wspaniałą. Jeśli nasz umysł zakwalifikuje wkuwanie na pamięć jako tragedię, to uwolnią się adrenalina i kortyzol, które obniża zdolność zapamiętywania i uczenia się.

Emocje związane są ściśle z funkcjami poznawczymi. Czy jest to znaczące dla edukacji?

Aby się uczyć trzeba być emocjonalnie zaangażowanym. 

Nieuczuciowe, aspołeczne środowisko nie sprzyja uczeniu się.  Mało jest powiązań w szkole z pasjami i osobistymi zainteresowaniami uczniów, przez co społeczny kontekst uczenia się nie ma miejsca.

Badanie, poznawanie i wyrażanie emocji to ważne aspekty uczenia się.

Około 15 miesiąca życia dziecko zaczyna włączać emocje do zbieranych informacji o świcie. 

Dzięki rozwojowi układu limbicznego około 3 roku życia możliwe jest rozwinięcie pojęcia „ja” w kontekście rodziców, rodzeństwa, łączności ze światem.

 

Literatura „Zmyślne Ruchy, które doskonalą umysł” Carla Hannaford