Jaki powinien być dobry nauczyciel?
Jaki powinien być dobry rodzic?
To pytanie, na które wciąż poszukujemy odpowiedzi w zmieniającej się rzeczywistości współczesnego świata.
Zmieniły się realia wychowania dziecka. Posłuszeństwo ustępuje drogi odpowiedzialności.
Kierunki nauczycielskie od zawsze pękają w szwach, ale czy wszyscy studenci kierunków pedagogicznych posiadają zadatki na dobrych nauczycieli?
W szerokiej dyskusji na temat dobrych i złych nauczycieli pojawia się również pytanie, czy tego zawodu można się nauczyć?
Dydaktyka od zawsze idzie w parze z wychowaniem. Kto naucza dzieci, jest jednocześnie odpowiedzialny za ich wychowanie.
Nauczyciel powinien posiadać kompetencje merytoryczne i dydaktyczne. Jest to gwarantem prowadzenia ciekawych lekcji, które angażują uczniów.
Celem wychowania dziecka jest jego dobrostan psychiczny. Wysokie kompetencje psychospołeczne dziecka pomogą mu radzić sobie w życiu w relacjach z innymi ludźmi.
Nie ulega wątpliwości, że na tym polu zarówno rodziny, jak również szkoła wypada niezbyt dobrze.
Skąd wynikają trudności na tym polu?
Przede wszystkim wszyscy mamy braki w budowaniu relacji.
Posłuszeństwo jest w dalszym ciągu najwyższym standardem pracy nauczycieli na lekcji.
Coraz większa ilość reguł i sankcji ma być dobrą drogą do wychowania dziecka.
Czy jednak dziecko wychowane w posłuszeństwie odniesie sukces w życiu?
Czy będzie potrafiło wziąć za siebie odpowiedzialność?
Zdrowie psychiczne każdego człowieka wynika z umiejętności reagowania na sytuacje życiowe, które go spotkają, w sposób zgodny ze sobą.
Stawianie granic
Wciąż dominujące wśród rodziców i nauczycieli jest przekonanie, że kontrola, stawianie granic, władza nad dzieckiem są najrozsądniejszą metodą wychowawczą.
Dzisiaj coraz mocniej dociera do nas, że droga do szczęścia wiedzie przez wzajemną relację, szacunek, zaufanie i respektowanie swoich własnych granic.
Autorytet nauczyciela ale również rodzica, nie opiera się na funkcji, ale na tym kim jesteśmy?
To jakim jesteś człowiekiem determinuje twój autorytet osobisty .
Podmiotowa relacja budzi kontrowersji, ponieważ sami wychowani byliśmy w relacjach podległych.
Psychologia relacji stworzyła podwaliny pod budowanie osobistych relacji dorosłego z dzieckiem, których podstawą jest godność drugiego człowieka.
Dorosły powinien być przewodnikiem dla dziecka podczas drogi brania odpowiedzialności za siebie.
Współdziałanie
Postępowanie według własnych wyobrażeń oraz chęć współdziałania to antagonistyczne mechanizmy kierujące człowiekiem.
W kontekście budowania relacji opartych na współdziałaniu zarówno w szkole, jak również w domu są przede wszystkim świadomość swoich granic, określenie potrzeb, branie odpowiedzialności za jakość relacji z innymi.
Literatura : Jesper Juul „ Kryzys szkoły”