Era społeczeństwa demokratycznego, która zakłada wszechstronny rozwój jednostki wysuwa zadanie indywidualizacji kształcenia jako cel nadrzędny.
Czy jednak humanizacja edukacji jest obecna podczas codziennej lekcji w szkole?
Podczas zdalnej edukacji przekonaliśmy się, że edukacja to przede wszystkim relacje nauczyciel- uczeń.
Indywidualizacja stoi za pojedynczymi potrzebami uczniów.
Liczy się proces uczenia się pojedynczego ucznia w klasie.
Odpowiedzmy zatem na pytania:
Czy uczynienie ze zróżnicowanej klasy szkolnej zespołu uczniów, który potrafi wykonywać w procesie kształcenia określone zadanie jak konstatuje T. Lewowicki (Lewowicki 1997)? Czy może wspomaganie indywidualnego rozwoju dziecka, po to by dać mu szanse odniesienia sukcesu (Palka 2003 )
Zróżnicowane profile inteligencji wśród uczniów w tym samym wieku to niezaprzeczalny obserwowalny dowód na to, że proces uczenia się zachodzi w głowie każdego ucznia.
Należy podkreślić również fakt, iż zróżnicowane metody nauczania, w tym metody aktywizujące, wpływają w znaczący sposób na poziom motywacji uczniów oraz ich gotowość do podjęcia wysiłku intelektualnego.
Zastosowanie teorii IW w praktyce szkolnej stwarza możliwości harmonijnego rozwoju wszystkich uczniów.
Dzięki czemu możliwa jest indywidualizacja kształcenia, która nie byłaby oparta na Sickingerowskiej koncepcji „pedagogicznego doboru”, ostatnimi czasy bardzo zresztą krytykowanej przez współczesnych pedagogów. Koncepcja ta, bowiem oparta jest głównie na założeni, iż czynniki wrodzone mają decydujący wpływ na wyniki edukacyjnie uczniów (Kupisiewicz 2005).
Dzięki zastosowaniu gardnerowskich założeń koncepcyjnych możliwa jest praca uwzględniająca potrzeby i możliwości ucznia.
Wprowadzenie zindywidualizowanego na każdego ucznia sposobu pracy na lekcji stwarza realne szanse efektywnej nauki, umożliwiającej rozbudowywanie kompetencji kluczowych.
Rozwijanie inteligencji dziecka w kontekście teorii IW mieści się również niewątpliwie w sferze bardzo chętnie podejmowanego przez współczesnych psychologów i pedagogów tematu, a mianowicie jak uczyć, żeby nauczyć?
Budowane scenariuszy lekcji uwzględniających założenia tej teorii wspiera pozytywną motywację wśród uczniów jest sposobem na budowanie wiedzy zintegrowanej, to jest całościowej i kompletnej, co niejednokrotnie podkreśla D. Klus – Stańska (2005).
Zastosowanie teorii IW H. Gardnera (2002) nosi niewątpliwie miano innowacyjności i stanowi alternatywną formę propagowania procesu uczenia się w klasie szkolnej.
Metoda ośrodków jest przykładem na wprowadzanie podczas lekcji wielu różnorodnych form nauki, z których uczeń może sam wybrać zgodnie ze swoimi predyspozycjami. Metoda ta przyczyni się niewątpliwie do atrakcyjności zajęć edukacyjnych, przede wszystkim wzrostu zainteresowania i motywacji do nauki.
Jej zastosowanie wymaga jednak od nauczyciela przesunięcia jego mentalnych kontynentów. Teoria ta stwarza szanse na identyfikowanie, wspieranie i rozwijanie potencjału ucznia w procesie kształcenia. Możliwości edukacyjne traktowane są tutaj jako fundament, na którym wznosić można rusztowanie późniejszej wiedzy i umiejętności (Czaja – Chudyba 2005, s. 5).
Zastanawia jednak pytanie czy dziecko uzdolnione w konkretnej dziedzinie odniesie sukces zawodowy czy życiowy?
Jak pisze J. Eby i Joan F. Smutny: „Talent nie gwarantuje sukcesu w życiu” ( Judy 1998, s. 197).
Jednym z głównych założeń nowej podstawy programowej jest budowanie programów nauczania skupiających uwagę w głównej mierze na uczniu, jego indywidualnym tempie rozwoju i związanych z tym możliwościach uczenia się.
Nie ulega wątpliwości, że jesteśmy świadkami zmiany paradygmatu nauki szkolnej, przynajmniej w jej teoretycznych podstawach.
Śmiało można odnieść podnoszone postulaty do nowej podstawy programowej do założeń teoretycznych H. Gardnera, a ściślej rzecz ujmując do jego wizji szkoły „skoncentrowanej na jednostce” (Gardner 2002, s. 105).
To założenie koncepcyjne stawia problem indywidualizacji kształcenia jako kluczowy dla przebiegu procesu dydaktycznego, a wyrównanie szans edukacyjnych jest szeroko podnoszonym postulatem we współczesnej szkole.