To specyficzny stan neurologiczny, w którym pacjent utrzymuje otwarte oczy, ma porażone cztery kończyny, górne i dolne.
Zachowane są natomiast funkcje poznawcze.
Chory niczym nie porusza. O jego jakiejkolwiek aktywności świadczą tylko ruchy gałek ocznych.
Czasami również inne subtelne, ale mało znaczące dla życia aktywności.
W obrazie klinicznym występują trzy fazy rozwoju choroby.
- Ciało pozostaje w bezruchu, chory jest przytomny i świadomy, może poruszać gałkami ocznymi w kierunku pionowym.
- W drugim przypadku oprócz gałek ocznych, ruch dotyczy także palców u dłoni i stóp.
- W trzecim najcięższym stanie chorego występuje totalny bezruch przy zachowanej świadomości.
Zespół zamknięcia dotyczy uszkodzenia pnia mózgu, brzusznej części mostu. Uszkodzeniu ulegają również drogi piramidowe na poziomie powyżej jąder.
Inaczej niż w przypadku afazji, gdzie uszkodzenie dotyczy półkuli dominującej mózgu.
Prawidłowy rytm EEG wynika z różnicowania ze stanem wegetatywnym, gdzie rytm ten jest zaburzony.
Istnieją wiele przyczyn powstawania zespołu zamknięcia, m.in. schorzenia układu naczyniowego, urazy mechaniczne, ingerencje chirurgiczne przy szyjnym odcinku kręgosłupa.
W mowie zachowana jest zdolność rozumienia, ale pacjent nie może wypowiadać się. Stosuje często komunikację zastępczą, ruchy gałek ocznych, które umożliwiają mu wybór dolnej litery spośród wymienionych.
Pacjent nie posiada zdolności pisania, powtarzania mowy. Zachowane jest nazywanie, czytanie, identyfikowanie dźwiękowej formy wypowiedzi.
Często w terapii osób z zespołem zamknięcia stosuje się systemy komputerowe sterowane ruchami gałek ocznych, które ułatwiają komunikację pacjentom.
W zespole zamknięcia pacjent jest więźniem własnego ciała. Doskonale obraz ten przedstawiony został w filmie „Motyl i skafander”. Ciało bohatera w pewnym momencie stało się więzieniem. Jego życie zostało ograniczone tylko i wyłącznie do mrugania powiekami.
Obraz kliniczny osób dotkniętych zespołem zamknięcia może być różny. W filmie bohater zachowuje możliwość chrząkania, a więc posiada w tym zakresie władzę nad gardłem oraz lekkiego poruszania głową.
Dodatkowo ruszał powieką dzięki czemu mógł pisać książkę przy użyciu odpowiedniego programu komputerowego.
Jean Dominique Bauby zmarł po 10 dniach od ukazania się jego książki. Swój stan określił jako „ zamurowanie żywcem”.
Główny bohater redaktor poczytnej gazety w wyniku wylewu krwi do mózgu zostaje sparaliżowany.
Jedyną możliwość kontaktu ze światem daje mu mruganie powiekami. Bohater w stu procentach wykorzystuje tą unikatową i niepowtarzalną okazję pisząc książkę o sensie życia.
Film zmusza do refleksji dotyczącej ulotności i przemijalności życia. W jednej chwili jesteś na szczycie, a drugiej możesz wszystko stracić.
Serdecznie polecam. To piękny film, w którym obserwujemy nie tylko klasyczny przykład zespołu zamknięcia z pełnym spektrum objawów, ale przede wszystkim jest to wspaniałe świadectwo ludzkiej wrażliwości i potęgi miłości.