Czy śpiewanie może być skuteczną metodą w edukacji?
W swobodnym śpiewaniu jest magia.
Nie chodzi tutaj o bycie najlepszym, rywalizację, ale raczej o niczym nieograniczony, dziecięcy, spontaniczny śpiew.
Śpiewanie powoduje szczęście, które emanuje na nas samych i na otoczenie.
Śpiewanie jest cudownym eliksirem dla naszej duszy i treściwym pokarmem dla ciała.
Neurobiologiczne podstawy śpiewania
Współczesne badania związane z neurobiologią naszego mózgu jasno wskazują, że w momencie śpiewania w naszym mózgu aktywowane są różnorodne treści. Tworzą się również nowe połączenia synaptyczne, które są podstawą rozwoju dziecka.
Śpiewanie wpływa na aktywowanie centrów emocjonalnych w naszym umyśle o pozytywnym zabarwieniu.
„Śpiew uwalnia serce”, ponieważ zawsze towarzyszy mu radość, szczęście oraz swoboda.
Społeczny rezonans
Doświadczenia społecznego rezonansu we dzieciństwie są podstawą dorosłych postaw społecznych, które oparte są na działaniu grupowym.
Kompetencje społeczne takie jak m.in. gotowość do wspólnego rozwiązywania problemów, współdziałanie, tolerancja, empatia, poczucie odpowiedzialności są niezbędne w budowaniu nowoczesnego społeczeństwa XXI wieku.
Przysłowiowe „zgranie się z innymi” podczas wspólnego śpiewania prowadzi do naturalnego sprzężenia, które zmienia świat na lepsze. Z jednej strony musimy dostroić się do tempa, tonacji, melodii czy metrum, a z drugiej strony mamy możliwość autorefleksji własnego śpiewu.
Proces integracji
Współczesny świat boryka się z problemem integracji. Ludzie niepełnosprawni, uchodźcy, obcokrajowcy stają w obliczu dopasowania się, przy jednoczesnej potrzebie zachowania własnej tożsamości.
Śpiewanie uwrażliwia oraz otwiera ludzi na tolerancję i akceptację.
We wspólnym śpiewie znikają granice, uprzedzenia oraz niezrozumiałe podziały.
Zwykłe i codzienne śpiewanie bez celu wywiera najbardziej korzystny wpływ na rozwój dzieci.
Pozornie bezużyteczna czynność jest zatem bezcennym kruszcem, którego należy poszukiwać we współczesnej edukacji, pielęgnować go i rozwijać.
Bajki, wspólne śpiewanie, taniec, muzykowanie, malowanie, wspólne tworzenie stają się najważniejszymi umiejętnościami, które warto przywoływać i wzmacniać w edukacji.
Dlaczego tak jest?
We wspólnych aktywnościach dzieci przezywają coś o czym współczesny świat zapomina- szczęście.
Najbardziej wyrafinowane metody dydaktyczne, które na stosujemy w codziennej edukacji w pojedynkę nie dają poczucia więzi i wspólnoty.
W naszym mózgu splatają się różne systemy m.in. system więzi z oksytocyną i wazopresyną istnieje obok systemu motywacji (katecholaminy).
Głównym celem naszego rozwoju jest przecież przekraczanie własnych granic oraz bycie wolnym i niezależnym.
Literatura: G. Huther „ Kim jesteśmy- a kim moglibyśmy być”.