Kształtowanie osobowości człowieka odbywa się w relacji do innych i samego siebie.
Pandemia pokazała jak ważne jest budowanie wspierającej się wspólnoty w szkole.
Media społecznościowe obfitowały w wydarzenia online, które łączyły nauczycieli, uczniów i rodziców.
Ich celem było pokazanie, że nie jesteśmy sami. Łączą nas te same problemy, zagrożenia, tarapaty związane z organizacją nauki w sieci, na które musimy reagować.
Wspólne wysiłki dyrektorów, nauczycieli doprowadziły do przezwyciężenia problemów m.in. z organizacją zdalnej edukacji.
Świadomość wspólnego „my” łączy ludzi i daje im siłę do kształtowania rzeczywistości.
Dziecko jest indywidualnością
Wychowanie i dojrzewanie młodej istoty nie odbywa się bez mamy i taty. Rodzice dają poczucie bezpieczeństwa i tworzą więź z dzieckiem, dzięki której może ono z ciekawością odkrywać świat. Ta świadomość wspólnoty idzie z nami przez całe życie.
Ludzie potrzebują siebie nawzajem, aby poznać siebie samych.
Pierwsze słowo w języku dziecka to właśnie „ty”. Stanowi ono magiczny symbol kształtowania się dziecka na obraz najbliższych osób z otoczenia, w których w miarę upływającego czasu przegląda się, jak w lustrze.
Obserwacja i naśladowanie innych to naturalne procesy związane z poznawaniem świata, ludzi, a przez to poznawania siebie samego.
Poznawanie nowego
Młodzi ludzi pragną poznawać świat. Wąska świadomość istnienia wspólnoty budzi ciekawość, dzięki której rodzą się w ich głowach marzenia poznawania innych miast, krajów, kontynentów. Odkrywanie i tworzenie są naturalnymi procesami, dzięki którym my ludzie uczymy się.
Kryzys wspólnoty
Obecnie na całym świecie obserwujemy kryzys rodziny, wspólnot, krajów. Wynika on z potrzeby poznawania świata przez ludzi, wyjścia poza granice wspólnoty, poza wysoki mur odgraniczający od świata. Naturalne granice obyczajowe i kulturalne rozpadają się, ponieważ ludzie pragną poznawać świat i go zmieniać.
Ludzie zaczynają zapominać czemu służy budowanie wspólnoty?
Tym samym stajemy się aktywnymi uczestnikami tworzenia nowego „My”. Pojęcie wspólnoty jest kształtowane aktywnie pod wpływem doświadczeń codzienności.
Kim jesteśmy?
Już najbardziej pierwotne organizmy działają zgodnie z rytmem, który narzuca im świat. Dopasowanie się do środowiska, unikanie zagrożenia, podążanie w kierunku lepszych warunków życia jest charakterystyczne dla wszystkich istot żyjących.
Człowiek jest pełen sprzeczności. Z jednej strony podejmuje wszystkie aktywności właściwe istotom żywym, z drugiej strony jest istotą społeczną.
Z jednej strony posiadamy w sobie boski pierwiastek tworzenia, z drugiej niszczycielską siłę zagłady.
Jesteśmy nadzieją na przetrwanie świata.
Genetycznie nie różnimy się prawie w ogóle od naszego kuzyna małpy. Człowiek posiada przecież 99,5% wszystkich sekwencji genetycznych, które posiada małpa.
Człowiek jest jednak wyjątkowy. Jedną z cech, które świadczą o naszej wyjątkowości jest umiejętność uczenia się przez całe życie.
Posiadamy wyjątkowy mózg.
To narząd, który doskonali się pod wpływem doświadczeń i bodźców zewnętrznych. Ostateczny kształt możliwości mózgu, spektrum jego rozwoju zależne jest od otoczenia, w którym się rozwija.
Każdy człowiek zatem jest wyjątkowy, posiada inny wachlarz możliwości rozwojowych, predyspozycji i talentów, dzięki którym możemy się nawzajem od siebie uczyć.
Literatura: G. Hunther „ Kim jesteśmy- a kim moglibyśmy być”.