Rozwiązywanie problemów polega na dokonywania trudnych wyborów.
Często zastanawiasz się jakie studia, kursy wybrać? Jak podzielić premię między pracowników? Co wybrać?
Z pomocą przychodzą Ci wyspecjalizowane narzędzia służące do rangowania, porównywania, oceniania.
Do znanych technik zaliczyć można Technikę Gerbiera, czy technikę 0- 10.
Poznaj techniki, za pomocą których dokonasz dobrych wyborów.
Technika Gerbiera oparta jest na podejściu analitycznym i nawiązuje do powszechnej dewizy Arystotelesa. Aby redukować trudności związane z rozwiązaniem konkretnego problemu, należy problem podzielić na składniki proste.
Analizowanie problemu przez pryzmat składników cząstkowych prowadzi do efektywnego rozwiązywania problemu. Problem całościowy rozłożony zostaje na składowe umożliwiające cząstkową analizę, a następnie powrót do wyjściowego problemu całościowego.
Ważne jest również tak zwane rangowanie elementów badanej zbiorowości ze względu na określone kryterium. Arystoteles postulował rangowanie elementów parami. Wyszedł on od założenia, że znacznie łatwiej jest ustalić rangi dwóch elementów niż rangi całej zbiorowości.
W technice Gerbiera wykorzystuje się w tym celu macierz. Wymiary tej macierzy odpowiadają ilości elementów hierarchizowanej zbiorowości. Poszczególne elementy składowe problemu zaznaczamy w wierszach i odpowiednich kolumnach macierzy. Następnie pola macierzy występujące na przekątnej biegnącej z lewego górnego rogu macierzy przekreślamy i eliminujemy z dalszych badań.
Zastosowanie Techniki Gerbiera obejmuje dwie fazy: koncepcyjną i przekształceniową, czyli transformacyjną. W fazie koncepcyjnej w polach macierzy znajdujących się pod przekątną porównuje się elementy parami i zaznacza swoje preferencje. Jeżeli porównywany element z wiersza jest ważniejszy od porównywanego elementu w kolumnie, to w danym polu macierzy wpisuje się znak „+”, a jeżeli jest odwrotnie to wpisujemy znak „-„. W taki sposób zaznacza się preferencję we wszystkich polach macierzy znajdujących się pod przekątną. Warto również zaznaczyć, że liczba tych pół jest równa liczbie kombinacji 2 elementowej w n- krotnej zbiorowości.
Po fazie wstępnej następuje faza przekształcenia preferencji otrzymanych w poszczególnych kolumnach w odpowiadające im wiersze. Zachowujemy przy tym zasadę, że znaki w wierszach zmienia się na przeciwne w stosunku do preferencji wskazanych w kolumnach. W etapie końcowym sumuje się plusy w całych wierszach macierzy, niezależnie od przekątnej i otrzymuje się hierarchię badanych elementów.
Im więcej plusów ma dany element, tym większa jest jego ranga i wyższe miejsce w hierarchii.
Technika 0- 10.
Jeśli technika Gerbiera wydaje się dla Ciebie trudna, jako alternatywę dla podejmowania ważnych wyborów drogą eliminacji wykorzystać możesz technikę 0- 10. Technika ta eliminuje niektóre wady techniki Gerbiera. W szczególności pozwala na większe zróżnicowanie końcowej hierarchii.
Istota techniki 0- 10 ma podobny charakter do techniki Gerbiera. Polega ona na analitycznych porównaniach cząstkowych elementów badanej zbiorowości. Narzędziem, które się wykorzystuje nie jest macierz a zwykła tabela.
W wierszach tej tabeli z prawej strony występują badane elementy, a kolumny służą do zapisywania preferencji. Każda kolumna służy do porównania jednej pary elementów. Liczba kolumn takiej tabeli odpowiada kombinacji dwuelementowej na n-tej zbiorowości. W każdej kolumnie mamy do dyspozycji po 10 punktów, które rozdziela się na dwa porównywane elementy według preferencji. Rozdział punktów jest w zasadzie dowolny i może być np. w relacji 7:3, 9:1, 2:8.
Dzięki temu zróżnicowanie preferencji przy rangowaniu może być dużo większe w porównaniu z Techniką Gerbiera. Ważnym warunkiem poprawności stosowania techniki 0- 10 jest precyzyjne i jednoznaczne określenie charakteru wyodrębnionych i rangowanych elementów. Chodzi z jednej strony o to, by wszyscy respondenci dostrzegali je jednakowo, a z drugiej strony, by unikać zjawiska częściowego dublowania badanych elementów.
Rozdział 100 punktów rangowych.
Ustalenie rang czynników poprzez rozdział 100 punktów przypadających na zestawienie zidentyfikowanych czynników to kolejna efektywna metoda ważna dla konsekwentnego wyboru.
Tak oszacowane rangi czynników odpowiadają w istocie udziałowi procentowemu każdego czynnika w całym zestawieniu. Oznacza to, że suma rang w całym badanym zestawieniu powinna po rozdzieleniu wynosić 100.
Taki sposób rangowania jest bardzo elastyczny i prosty do wykonania. Można go prowadzić zarówno w formie ocen indywidualnych, jak również grupowych.
Szczególnie w sytuacjach rangowania elementów w drodze sondowania indywidualnych preferencji stosunkowo dużych populacji respondentów, a następnie uśrednianiu otrzymanych wyników ten sposób różnicowania rang jest bardzo wydajny.